Het Genootschap

Literaire trip door het Voskuil universum

Voskuil adepten “moeten” dit boek lezen, liefhebbers van de schrijver “doen er goed aan” en de overige lezers kunnen veel moois ontdekken als ze dit boek tot zich nemen.

Het voelt voor mij als Voskuil adept en beetje als een Acid-trip door alles, de boeken en feiten, die ik van de schrijver ken en weet. Niet dat ik ervaring heb met het gebruik van Acid, maar ook dat kun je invoelen door erover te lezen natuurlijk.

Wanneer Maarten Koning in dit boek voor zijn, met Voskuil werk gevulde, boekenkast staat herken ik mijn eigen boekenkast en voel ik een haast schizofrene sfeer die Wim Huijser gecreëerd heeft.

De non-fictie rondom Han Voskuil, zijn vrouw Lousje en hun vriendenkring is in dit boek de tweede laag, de eerste laag zijn de personen uit de fictieve wereld die Voskuil in zijn enorme oeuvre geschapen heeft en Wim Huijser heeft daar op een grootse manier een derde laag gecreëerd door de fictieve wereld en diens personen uit de literaire wereld van de vriendenkring van Voskuil aan toe te voegen. De vierde laag is dan weer het feit dat de tweede laag de boekpresentatie van dit boek binnentreed en alle lagen ontmoeten elkaar ook nog her en der.

Kunt u het nog volgen?…

Maarten Koning wordt erelid van het Voskuil genootschap, de promotie- c.q. fanclub van zijn eigen schepper en ontmoet in de derde macht ook nog een de personen uit de diverse werken van Voskuil, Frida Vogels, Henk Romijn Meijer en Bert Weijde. Voor de nieuwkomers in dit universum; dit zijn de schrijvende vrienden en tijdgenoten van Han Voskuil.

Prachtig voorbeeld hiervan is het moment dat Karel Wortelboer bij Maarten op bezoek komt. Karel is de fictieve evenknie van zowel Maarten Koning als Han Voskuil uit het toneelstuk “Mensenkinderen” van Voskuil.

Kunt u het nu nog steeds volgen?...

Tussendoor is er ruimte voor alles dat in literair opzicht op Voskuil betrekking heeft en voor moderne dingen als LHBTIQ+ en meer.

Een meesterwerk is met dit boek geschapen en ik vrees dat Wim Huijser nu even moet bijkomen om de verweving van al die lagen in zijn schrijvershoofd te ontwarren.

Het boek eindigt op manier die Voskuil bedacht zou kunne hebben en op de plek waar hij samen met andere grote literaire tijdgenoten zijn laatste rustplaats heeft.

Tot slot spreek ik de hoop uit dat na de drie werken die Huijser tot nu schreef over deze wereld(en) ook die verdomde Atlas er gaat komen. Wellicht willen Klaas de Ruiter en Loe van Oyen garant staan voor de financiële risico’s die hier aan kleven, maar dat is alleen voor insiders relevant.