De dag dat de walvis kwam

Verbluffend actueel

Om een goed en vooral leesbaar boek te worden zijn een uitnodigend uiterlijk en boeiende inhoud belangrijk. Dit boek heeft een prachtige kaft, een handzaam formaat en is een geweldige relaas van een onwaarschijnlijk actueel gegeven. Ik las het precies op het moment dat de tweede lockdown in Nederland van kracht was geworden, een sombere tijd met veel nare regels en onzekerheden en het onderwerp van deze roman sluit daar naadloos op aan, beangstigend bijna als je bedenkt dat het in 2015 geschreven is. Voor mij een zeer geslaagde moderne versie van ‘de Pest’ van Albert Camus.

Er lopen twee verhaallijnen door het boek, een noodlottige pandemie en alles wat dat teweeg brengt en een persoonlijke zoektocht van de hoofdpersoon in het kleine dorpje St.Piran dat “op het kleinste kootje van het allerkleinste teentje van het land ligt”. De manier waarop dat om en om verhaalt is wellicht heel even wennen, maar zeer knap geschreven door Ironmonger en prima vertaald door Robert Neugarten. Ik heb er mateloos van genoten en kan iedereen aanraden het vooral nu, in tijden van Corona, te lezen.

Ironmonger weet de schoonheid van Cornwall perfect te verbeelden in mooie zinnen en het feit dat de schrijver zowel bioloog als IT-er is, komt goed tot zijn recht in de de beschrijvingen en duidingen, veel humor en her en der een flinke dosis filosofie maken het boek compleet, boeiend vanaf de eerste tot en met de laatste pagina leest het als een spreekwoordelijke trein. Het is zowel een spannende jeugdroman, een mystiek verhaal, een filosofische thriller, een feitenroman als een liefdesverhaal, Ironmonger heeft het er allemaal in weten te verenigen.

Een paar mooie zinnen als voorbeeld:

“Toen noemden ze het de Spaanse griep. De mensen voelden zich prima als ze naar bed gingen en werden dood wakker.”

“Joe kwam een stap dichterbij, maar zij ging achteruit, de schaduw in. Joe zuchtte. ‘Ik denk erover te vertrekken’. Haar gezicht was zo kalm als een schilderij. ‘Uit St. Piran?’ Hij knikte. De radartjes draaiden in de wandklok, die overwoog te slaan.”

“Mama’s gezicht vervaagde. Net als elke grens die het leven trekt, zou er geen weg terug zijn, wist Joe. Je kunt alleen naar voren. Hij zou zich dat beeld nooit kunnen her-herinneren. Hij kon het alleen kwijtraken.”

Een aanrader dus...